Wybierz jakim chcesz być klientem
Rumy produkowane w Wenezueli zwykle były dość młode. Tradycja sprawiła, że alkohole nie dojrzewały dłużej niż jeden rok. Zwyczaj ten uległ zmianie dopiero w 1954 roku, kiedy prezydent zmienił przepisy i uregulował rynek wewnętrzny trunków. To wtedy producenci wenezuelskiego rumu zaczęli eksperymentować z jego smakiem, ponieważ starzenie miało odbywać się co najmniej dwa lata.
Wenezuelski rum, który znamy w dzisiejszych czasach to zupełnie inny trunek niż ten, który był produkowany przez wiele lat w Wenezueli. Rum z Wenezueli był kształtowany przede wszystkim przez politykę i układy. Skutkiem ubocznym gry interesów okazało się stworzenie szczególnych warunków do produkcji rumu, które korzystnie wpłynęły na jego smak. Po latach przełożyło się to również na jego popularność na całym świecie.
Początkowo produkcja rumu w Wenezueli nie była regulowana prawe,, a producenci nie widzieli potrzeby starzenia swoich produktów. W związku z tym większość alkoholi miała nie więcej niż rok. Marki, które dbały o jakość swoich produktów miały problemy ze sprzedażą ich na rynku, więc zaczęły gromadzić zapasy i starzeć rumy jeszcze dłużej.
Przełomowym momentem dla wenezuelskiego rumu jest rok 1956, kiedy to generał Marco Perez Jimenez ogłosił ustawę organiczną dotyczącą dochodów alkoholowych. Niedługo później rynek został zrównoważony i żaden producent nie był liderem w sprzedaży.
Od lat najpopularniejszymi producentem rumów na Wenezueli była marka Ron Santa Teresa. Destylarnia ta, nigdy nie narzekała na problemy ze sprzedażą i zawsze cieszyła się ogromnym zainteresowaniem swoim rumem. Kryzys nadszedł w 1956 roku, kiedy właściciel innej potężnej marki produkującej wenezuelski rum – Pamperno, skorzystał ze swoich znajomości i popchnął krajowe prawo w kierunku zaostrzenia przepisów. W związku z tymi zmianami marki Pamperno oraz Cacique wybiło się na lokalnym rynku dzięki swoim zapasom, a Ron Santa Teresa dopiero po latach wyrównał swoje straty.
