Destylarnia Bruichladdich została zbudowana w 1881 roku przez braci Harvey, którzy odziedziczyli destylarnie Yoker i Dundas Hill w Glasgow po swoim ojcu Williamie Harveyu (III), zmarłym w 1862 roku w wieku czterdziestu lat. Trzej bracia chcieli skompletować swój hat trick destylarni, więc efektywnie zarządzali i prowadzili po jednej destylarni, łącząc swoje interesy w próbie zdominowania przemysłu whisky.
Historia Bruichladdich
Budynek zaprojektowany przez Roberta Harveya (23) został sfinansowany głównie przez Williama Harveya (32), a trzeci brat, John (31), dostarczył wiedzy na temat destylacji. Ich decyzja o budowie na odległej wyspie Islay była w dużej mierze napędzana przez wynalezienie rewolucyjnej płaskodennej łodzi parowej. Znana jako Glasgow Puffer, zmieniła ona sposób transportu towarów wielkogabarytowych na burzliwym zachodnim wybrzeżu Szkocji, umożliwiając transport węgla i jęczmienia na Islay i czyniąc destylację w Bruichladdich ekonomicznie opłacalną. Worki z jęczmieniem słodowym były transportowane z zakładów słodowych w Inverness przez Kanał Kaledoński.
Bracia zbudowali Bruichladdich na skalę przemysłową, znacznie większą niż istniejące wówczas na wyspie destylarnie rolnicze, z halą destylacyjną dostosowaną do sześciometrowych destylarni produkowanych przez firmy Bennet i McLaren z Glasgow. Ta wiktoriańska, najnowocześniejsza destylarnia została rozplanowana wokół centralnego dziedzińca i zaprojektowana tak, aby wykorzystać nachylenie terenu, z kadziami zaciernymi umieszczonymi powyżej pomieszczenia z kadziami, co zmniejszyło potrzebę pompowania. Do jej budowy wykorzystano nowe, rewolucyjne wówczas metody budowlane, takie jak ściany szczelinowe i beton, do którego produkcji użyto otoczaków z nabrzeża przed gorzelnią.
Pomysł był taki, że bracia będą mieszać połączoną produkcję ze swoich trzech destylarni, aby stworzyć firmę zajmującą się mieszaniem i butelkowaniem. Niestety, bracia i różni inni drobni udziałowcy pokładali wiarę w więzach rodzinnych i nie uznali za konieczne zawarcie formalnej pisemnej umowy. Przewidywalnie bracia rozeszli się, zanim jeszcze Bruichladdich została ukończona, pozostawiając Roberta i Williama, z których żaden nie był gorzelnikiem, do prowadzenia nowej destylarni na własną rękę i niezależnie od pozostałych dwóch destylarni. Było to bardzo niekorzystne dla Bruichladdich, ponieważ jako słód z Islay tylko stosunkowo niewielka ilość była wymagana do mieszania, a duzi blenderzy byli już dobrze zaopatrzeni w whisky z Islay.
Robert zmarł w 1892 roku, a William, udany broker cukru, pozwał jego majątek o zaległe pieniądze, które pożyczył firmie, aby utrzymać Bruichladdich działa. Przyznano mu udziały Roberta w Bruichladdich i do 1893 roku William kontrolował 51% akcji.
Bruichladdich z trudem osiągała zyski i w 1907 roku destylacja została wstrzymana, a gorzelnia zamknięta z pokaźnymi zapasami niesprzedanej whisky i dużymi długami bankowymi. W 1913 roku pan Robertson z firmy Robertson & Baxter kupił whisky po bardzo niskiej cenie, ale wystarczającej do spłacenia banku. Kiedy w następnym roku wypowiedziano wojnę, ceny whisky zaczęły rosnąć, więc gdyby tylko Harveyowie poczekali, mogliby sprzedać whisky po dobrej cenie i wznowić produkcję. Tak się jednak złożyło, że w latach wojny (1914-1919) w ramach systemu kontyngentów nie wolno im było destylować, ponieważ nie mieli kontyngentu na poprzednie pięć lat, gdyż destylarnia została unieruchomiona.
Po wojnie perspektywy wyglądają dobrze ze względu na wyczerpanie ogólnych zapasów whisky i produkcja w Bruichladdich została wznowiona w październiku 1919 roku. Destylarnia pracowała stabilnie do czasu międzywojennej depresji, która doprowadziła do załamania sprzedaży w 1926 roku, ostatecznie zmuszając destylarnię do zaprzestania działalności w 1929 roku, po raz kolejny z dużymi długami bankowymi i zapasami niesprzedanej whisky. Po pożarze w 1934 roku William Harvey i jego dzieci odrzucili wezwania reszty rodziny, która chciała rozebrać gorzelnię i podzielić pieniądze z ubezpieczenia. Destylarnia została ponownie uruchomiona w 1935 roku po przebudowie z zamiarem jej sprzedaży jako działającego przedsiębiorstwa. Po śmierci Williama Harveya w wieku 87 lat w 1936 roku, jego najmłodszy syn, Kenneth, inwalida z I wojny światowej, przejął obowiązki kierownika destylarni. Następnie Bruichladdich została sprzedana Josephowi (Joe) Hobbsowi w 1937 roku, spekulantowi, który nabywał aktywa w podupadłym przemyśle szkockiej whisky, za jedyne 8000 funtów. Hobbs natychmiast sprzedał Bruichladdich za 23 000 funtów firmie Associated Scottish Distillers (ASD), w której miał udziały. Bruichladdich została odnowiona w 1938 roku, ale wybuch wojny w 1939 roku sprawił, że Bruichladdich po raz trzeci została zamknięta w latach 1941-1945. Hobbs sprzedał swoje udziały w ASD za 38 tys. funtów firmie Train & MacIntyre, filii amerykańskiej National Distillers of America. Brokerzy whisky z Glasgow, Ross and Coulter Ltd, kupili Bruichladdich w 1952 r. Po zakończeniu powojennych reglamentacji destylarnia została zakupiona przez AB Grant w 1960 r., a w 1961 r. nowi właściciele zamknęli słodownię na miejscu w ramach rozbudowy produkcji, która niemal podwoiła moce produkcyjne, wykorzystując słód pochodzący ze słodowni na wyspie Islay w Port Ellen. Invergordon Distillers nabyła Bruichladdich w 1968 roku i zastąpiła oryginalną destylarnię w 1971 roku. Zdolność produkcyjna została ponownie zwiększona do 1,5 mlpa w 1975 r. poprzez dodanie podwójnego zestawu płuczek i destylarni. Po wykupieniu przez zarząd, wprowadzeniu na giełdę i wrogiej ofercie przejęcia, dwa miesiące później z powodu bycia "nadwyżką potrzeb".
